Zor Dönem - Sonuç Beklemek

Annemin akşam dışarı çıkmam konusunda ki baskısını anlayamıyorum. Site içerisinde, yaz günü 12'den sonra dolaşmakta ne var ki. Yok ama annem dışarda hiç kimse yok, incin top oynuyor, sadece biz varız sanıyor. Oysa dışarı cıvıl cıvıl, cafeler tıklım tıklım dolu. Çıksa görecek kalabalığı. Gündüz bu sıcakta kimse çıkmaz tabi ki. İnsanlar iftardan sonra, serinlikte çıkıyorlar, nefes alıyorlar yani. Zaten 1-2 ay kaldı üniversiteye. Orada yanımda olamayacak. Yakın zaten, her fırsatta gelicem buraya. Oradayken de arayıp "hadi git yurda" demeyecek herhalde. Ya da yurdu arayıp benim gelip gelmediğimi sormayacak sanırım, umarım.

Zaten üniversite dedim mi, heyecanlanıyorum. Belki de korkuyorum. Çünkü hiç bişi bilmiyorum. Nasıl olacak, beni neler bekliyor, ailemden uzak ve yurtta yapabilecek miyim? Çünkü ben doğduğumdan beri buradayım hiç şehir değiştirmedik ve hiç ailemden bu kadar ciddi ayrı kalmadım.
Bu dönem sınava hazırlanmaktan daha zormuş. Tercihleri yaptık ve sıra geldi beklemeye. Belirsizlik, beklemek, merak etmek, korkutuyor beni. Şu dönem geçene kadar artık üniversite lafını duymak istemiyorum. Ama oda olmuyor ki. Her gören soruyor ne yaptın tercihi diye. İstemiyorum artık tercihlerden, başarı sıralarından, üniversitelerden bahsetmek.
Her şey belirlenince, ben okula, yurda gidince kendimi iyi hissedeceğim galiba.